Άχρηστο χρίσμα, ''άχριστοι'' υποψήφιοι…
(από kefaloniagate)

Νίκος Αραβαντινός-Ζαφείρης

Έχοντας ουσιαστικά μπει σε προεκλογική περίοδο, έχοντας ήδη ανακοινωθεί οι περισσότερες, αν όχι όλες, υποψηφιότητες για τον ενιαίο πλέον Δήμο του νησιού μας, υποψήφιοι και κομματικά στελέχη βρίσκονται εν αναμονή του πολυπόθητου κομματικού χρίσματος.

Και αυτό διότι τα κόμματα, κυρίως τα δύο μεγάλα και πιθανότερα για την ανάληψη της διοίκησης του νησιού, έχουν επιλέξει μια παρατεταμένη σιγή ιχθύος για το πρόσωπο που θα στηρίξουν στις επερχόμενες δημοτικές εκλογές. Η στάση αυτή των κομμάτων όμως καταδεικνύει με τον πλέον ξεκάθαρο τρόπο την αποξένωσή τους από την κοινωνία, την κρίση που περνούν και δυστυχώς προσφέρει πειστικά επιχειρήματα σε όσους υποστηρίζουν ότι είναι επιζήμια για τον τόπο. Εν αναμονή λοιπόν του κομματικού χρίσματος φαίνονται επουσιώδη ζητήματα που αφορούν την ουσία των πολιτικών προτάσεων του κάθε συνδυασμού, τους ανθρώπους που θα τους πλαισιώσουν, τους αναπτυξιακούς πυλώνες κάθε πρότασης αλλά και το πως θα υπάρξει ισόρροπη και συνεχής ανάπτυξη σε όλους τους παλιούς δήμους του νησιού χωρίς να δημιουργηθούν «ξεχασμένες» από την κεντρική διοίκηση περιοχές.
Λαμβάνοντας υπόψη το γεγονός ότι η ψήφος στις δημοτικές εκλογές κυρίως στις περιφερειακές και μικρές κοινωνίες είναι πιο «χαλαρή», ψηφίζοντας κατά βάση πρόσωπα και όχι κόμματα, θα μπορούσε να πει κανείς ότι, σε μια ιδανική κατάσταση εύρυθμης λειτουργίας των κομμάτων, η απόδοση χρίσματος από την κεντρική διοίκηση θα ήταν περιττή. Και αυτό διότι είναι σύνηθες και υγιές φαινόμενο σε αυτοδιοικητικές εκλογικές αναμετρήσεις, ο παραμερισμός πολλές φορές κομματικών παθών και παρωπίδων χάριν της ανάδειξης προσώπων με ευρεία αποδοχή και αποδεδειγμένες ικανότητες. Έτσι, η ανάδειξη του υποψήφιου δήμαρχου σε μια μικρή κοινωνία της περιφέρειας δεν θα έπρεπε να προκύπτει από τα «ευρήματα» μιας δημοσκόπησης ούτε από τις διαβουλεύσεις σε κλειστά κομματικά γραφεία. Αν τα κόμματα λειτουργούσαν σωστά, θα έπρεπε να δείχνουν την ανάλογη εμπιστοσύνη στα περιφερειακά τους όργανα. Η περιφερειακή οργάνωση των κομμάτων έχει, ή τουλάχιστον θα έπρεπε να έχει, σημαντικό ρόλο τόσο στην ανάδειξη ενός υποψηφίου όσο και στην διερεύνηση των πολιτικών που πρέπει να ακολουθηθούν σε τοπικό επίπεδο. Η απαξίωση των κομμάτων από την ελληνική κοινωνία, η ταύτισή τους με ότι πιο φαιδρό και σάπιο υπάρχει, είναι αποτέλεσμα και της απαξίωσης από τα ίδια τα κόμματα των περιφερειακών τους οργανώσεων. Διότι όχι απλά περιόρισαν τον ρόλο τους στα πλαίσια των τοπικών κοινωνιών, αλλά φαίνεται ότι επιδιώκουν και την μετατροπή των τοπικών κομματικών στελεχών σε πολιτικούς κομπάρσους και απλούς χειροκροτητές όταν κάποιο κομματικό στέλεχος μας έρθει από την πρωτεύουσα.
Έτσι, έχουμε δυστυχώς φτάσει στο σημείο την επιλογή του κάθε υποψήφιου να την κρίνουν τα αποτελέσματα δημοσκοπήσεων, διαβουλεύσεων και συμφωνιών στα κεντρικά κομματικά γραφεία, μακριά από τις ίδιες τις τοπικές κοινωνίες. Και όμως, είναι πιστεύω σίγουρο πως τα περισσότερα κομματικά στελέχη, με την εμπειρία τους, την καθημερινή δράση τους και επαφή τους με τον κόσμο γνωρίζουν πολύ καλύτερα από κάθε δημοσκόπο το καλύτερο για τον τόπο και για το κόμμα το οποίο στηρίζουν. Είτε από ένστικτο πολιτικής αυτοσυντήρησης, είτε από επιθυμία για νίκη στις εκλογές, η πλειοψηφία των τοπικών κομματικών στελεχών γνωρίζει ποιος έχει και ποιος δεν έχει πιθανότητες επιτυχίας στην οποιαδήποτε εκλογική αναμέτρηση. Ακόμη και το επιχείρημα ότι αν η επιλογή του εκάστοτε υποψήφιου αφηνόταν (ακόμη και με την μορφή πρότασης προς την κεντρική διοίκηση) στις τοπικές οργανώσεις, αυτό θα αποτελούσε αφορμή για έντονες εσωκομματικές τοπικές διαμάχες και πιθανόν να ήταν προϊόν συνδιαλλαγών και κάτω από το τραπέζι συμφωνιών, καταρρίπτεται αμέσως. Και αυτό διότι κανείς δεν μπορεί να εγγυηθεί ότι τέτοιες διεργασίες και συμφωνίες δεν θα μπορούσαν να γίνουν και σε κεντρικό επίπεδο αλλά και διότι ήδη από τα δύο κόμματα υπάρχουν δύο υποψήφιοι για το «πολυπόθητο» χρίσμα, με όποιες επιπτώσεις μπορεί το γεγονός αυτό να έχει στην τοπική εσωκομματική ηρεμία...
Με κομματικά σιωπητήρια, με διαδικτυακές καταθέσεις βιογραφικών και υποψηφιοτήτων, με επιλογές στηριγμένες κυρίως σε δημοσκοπικά «ευρήματα» και με αυτή την επίπλαστη ανάγκη διεκδίκησης κομματικού χρίσματος τα κόμματα δύσκολα θα ξανακερδίσουν την ουσιαστική εμπιστοσύνη των πολιτών. Οι επερχόμενες δημοτικές εκλογές, λαμβάνοντας υπόψη και την αλλαγή που προέκυψε με το σχέδιο Καλλικράτης, είναι εκλογές που το κέντρο βάρους του προεκλογικού διαλόγου θα έπρεπε να μετατοπιστεί σε σκέψεις και προτάσεις για την καλύτερη δυνατή διοίκηση του νέου Δήμου. Για την καλύτερη αξιοποίηση του θεσμού της αιρετής Περιφέρειας, των δυνατοτήτων αλλά και των δυσκολιών που αυτή κρύβει. Και αυτό θα μπορούσε να αποτελέσει για τα κόμματα μια πολύ καλή αφορμή επιστροφής του κόσμου στην πολιτική, μέσα από διάλογο, προβληματισμό και προτάσεις. Είναι μια ευκαιρία που τα κόμματα δυστυχώς αφήνουν αναξιοποίητη και εξακολουθούν να παραμένουν αποκομμένα και απαξιωμένα από την ελληνική κοινωνία.
Όπως έχει διαμορφωθεί το πολιτικό τοπίο η εντύπωση που δημιουργείται είναι ότι το κομματικό χρίσμα μάλλον άχρηστο θα είναι σε κάθε υποψήφιο δήμαρχο. Τα κόμματα δυστυχώς φαίνεται πως παραμένουν προσκολλημένα σε ξεπερασμένες νοοτροπίες που θέλουν την κομματική δύναμη και κυριαρχία να ταυτίζεται με την κομματική σφραγίδα που λέγεται χρίσμα. Οι κοινωνίες ωστόσο, μέσα από την επερχόμενη εκλογική αναμέτρηση, θα αναδείξουν εκείνους οι οποίοι έχουν να προσφέρουν λύσεις και να χαράξουν σωστή πορεία για το μέλλον του τόπου μας. Αυτούς που θα μιλήσουν πρώτα με την κοινωνία και τις ανάγκες της και μετά με το κόμμα. Αυτούς που θα αγνοήσουν αν θα πορευθούν κομματικά «άχριστοι» αλλά θα επιδιώξουν να είναι κοινωνικά χρήσιμοι. Διότι η άμεση επαφή με τους πολίτες, η δραστηριοποίηση στην πολιτική ως ενασχόληση προσφοράς στο κοινωνικό σύνολο και όχι ως μέσο προβολής και πλουτισμού αποτελεί ένα κοινωνικό χρίσμα που καθιστά άχρηστο το οποιοδήποτε κομματικό και καθιερώνει στην συνείδηση των πολιτών έναν διεκδικητή του δήμου κοινωνικά χρήσιμο ακόμη και αν αυτός είναι κομματικά «άχριστος»...