Σταματήστε, ρε, επιτέλους!

Είμαι θυμωμένος και αμύνομαι. Με πνίγει το δίκιο και ζητάω να με σεβαστείτε τόσο εμένα όσο και χιλιάδες απλό κόσμο που υπάρχει στα μετόπισθεν. Σταματήστε, ρε, επιτέλους: «Έχω ένα όνειρο», είχε πει ο Μάρτιν Λούθερ Κίνγκ, όταν πάλευε με τους μαύρους για ίση μεταχείριση στις Ηνωμένες Πολιτείες.

Έχω και εγώ όνειρα, έχουμε όνειρα όσα τελικά μας έχουν απομείνει. Δείξτε γενναιότητα και σεβαστείτε τουλάχιστον τα όνειρα μας. Σεβαστείτε το ελάχιστο που μπορούμε να κρατάμε. Το νομιζόμενο δίκιο του καθενός μας. Σταματήστε, ρε, επιτέλους! Δεν βλέπετε πως τα πράγματα σήμερα είναι πολύ σοβαρά; Δεν βλέπετε πως υπάρχει μια καθολική αίσθηση αγωνίας για το που πάμε; Που είναι ρε αυτός ο όμορφος κόσμος που θα φτιάχναμε; Μήπως κυριαρχεί το γκρι στην ζωή μας και χάσαμε το χρώμα του κόσμου; Σταματήστε, ρε, επιτέλους! Αφήστε τις βαθυστόχαστες αναλύσεις για το ποιος φταίει για την ήττα στις τελευταίες εκλογές και πέστε την αλήθεια. Αν τελικά έχετε να πείτε κάτι αληθινό, πέστε το. Αν έχετε να κάνετε κάτι ακόμα, κάντε το με ευθύνη και σεβασμό απέναντι σε όλους εμάς τους πολλούς, τους… μαϊντανούς κάθε αγώνα (πόσο αναγκαίοι είναι και αυτοί σε κάθε εκλογική αναμέτρηση!) Αφήστε τις σκοπιμότητες. Μικραίνουν τους ανθρώπους. Μην ισοπεδώνετε την αλήθεια. Είναι συνειδητή πράξη πολιτικής επιβίωσης.

Όλες αυτές τις μέρες με τις αλληλοκατηγορίες και τα ψέματα σας κάνατε τους φίλους και τους συντρόφους σας (sic) να χάσουν τα σημεία αναφοράς τους. Σταματήστε, ρε, επιτέλους! Σε σένα τα λέω φίλε, που με υποκρισία χιλίων πιθήκων, οργίζεσαι και φωνάζεις και καμώνεσαι πως δεν ξέρεις τίποτε. Δεν ξέρεις τίποτε για εκείνο το βράδυ, που με τη δύναμη που σου έδινε το 20%, συνομιλούσες με τα ιερατεία των Αθηνών, του ΠΑ.ΣΟ.Κ. (έτσι τα αποκαλούσες τις προηγούμενες εβδομάδες) και διαπραγματευόσουν το πολιτικό μέλλον σου. Και εσύ που ήσουν επιστρατευμένος για την τύχη της Περιφέρειας περίμενες ένα «ok» από τους ντόπιους, μέχρι πρότινος, συναγωνιστές σου για να κάνεις το αυτονόητο. Μια δήλωση στήριξης. Τι ειρωνεία αλήθεια;

Σε σένα τα λέω φίλε, που απαθής και αδιάφορος σε όλη τη διάρκεια του προεκλογικού αγώνα, κουβαλούσες και κόμπαζες μάλιστα γι’ αυτό αργότερα, την βαριά σκιά σου, που έκρυβε μέσα της όλους εκείνους τους κάθε λογής, παρατρεχάμενους, σφογγοκωλάριους, γελωτοποιούς και κομπάρσους της εξουσίας. Όλοι αυτοί, λοιπόν φίλε μου, στάθηκαν αρκετοί για να βάλουν ένα λιθαράκι στην εκλογική ήττα που ήρθε αργότερα. Σε σένα τα λέω φίλε, για όσα έκανες και δεν έκανες κατά τη διάρκεια του αγώνα, που δυστυχώς έχασες και μαζί χάσαμε όλοι μας. Σε σένα τα λέω φίλε, που έγινες προϊστάμενος, διευθυντής, Δήμαρχος, Νομάρχης, Υπουργός και τώρα που δεν σέβεσαι αυτούς που σε τοποθέτησαν σ’ αυτά τα μεγάλα αξιώματα και συμπεριφέρεσαι τόσο μικρόψυχα. Σε σένα τα λέω φίλε, με το παγωμένο χαμόγελο, ψηφοσυλλέκτη της ψήφου των ανθρώπων, θεσιθήρα, που σε όλη τη ζωή σου ψάχνεις για μια θέση στην πρώτη γραμμή της εξέδρας. Σταματήστε λοιπόν επιτέλους.

Αν έχετε τα κότσια, κλειστείτε σ’ ένα δωμάτιο (έτσι κι αλλιώς 40 χρόνια φιλίας έχετε οι περισσότεροι). Φορέστε ότι φορεσιά θέλει ο καθένας. Ντυθείτε Βασιλιάδες, Πατριάρχες, Πάππες, Αξιωματικοί Στρατιώτες, Μαϊντανοί, Γλάστρες κ.τ.λ. Τσαλακωθείτε εκεί μέσα που θα μπείτε, βγάλτε τα μάτια σας. Αν καταφέρετε να βγείτε, βγείτε με την στολή που σας χειροκροτούσε και σας δεχόταν και σας ήξερε όλος αυτός ο κόσμος, που ας περιμένει. Δεν ξέρετε μπορεί να σας ξαναχειροκροτήσει. Η μεγάλη χοάνη του χρόνου χωνεύει τα πάντα, τις πίκρες, τις αδικίες, ακόμα και τις προδοσίες.

Γιώργος Βαρτελάτος

Συνταξιούχος ΟΤΕ

Μέλος Νομαρχιακής Επιτροπής ΠΑ.ΣΟ.Κ.

στα χρόνια του βρώμικου ‘89

Τα τελευταία 20 χρόνια χειροκροτητής